Günümüzden çok uzun yıllar önce, genç bir delikanlı ile genç bir kız evlenir. Yeni gelin, yöre âdetlerine göre belli bir süre evde kaldıktan sonra,  bir gün kaynanası, geline:

“Hadi yavrum şu bakracı al sağım yerine getirilen hayvanlarımızı sağ ve sütü al getir” der.

Gelin, bakracı alır köyün diğer genç kızları, gelinleri gibi o da sağım yerine gider ve kendine ait bütün sütlü hayvanları sağmaya başlar.  Bakracını tamamen sütle doldurur. Ancak en son sağdığı kara keçi, birden ayağını vurur ve süt dolu bakracı devirir, sütün hepside dökülüp akar gider. Gelin, birden şaşırır, çok üzülür ve ağlamaya başlar.

“Daha yeni gelinim, bana, ‘elinden iş gelmez, beceriksiz gelin’ diyecekler. Benimle alay edecekler” diye ağlar sızlanır ve bir yandan da kara keçiye beddualar yağdırır.. O sırada gelinin geciktiğini gören kaynana, yüksekçe bir yere çıkarak acele gelmesi için gelinine seslenir. Gelin, mahcup ve üzgün bir şekilde, önündeki boş bakracı kaynanasına boş götürmektense Yaradan’a yalvarıp sığınarak dualar ederek, yanındaki pınardan su ile doldurur ve ağzına da bir bez kapatıp, o şekilde getirip sepetin altına koyar. Bir müddet sonra, sütü kaynatıp mayalamak için, bulunduğu yerden almaya gelen kaynana, bezi kaldırdığında bakracın içindeki su süt olmuştur Bir kenarda durarak olanları üzüntü ile seyreden gelin, kendisini mahcup etmediği için Rabbine şükreder.

İşte o gün bugündür, bu pınardan akan sular, koyunlar sağılmaya başlandığında, süt renginde akarlar. Koyunların sütü kesilince de tekrar tabii rengine dönerler.