Kısa Hikaye
“Dağlara Doğru Gezinti”
“Bilmiyorum!” diye bağırdım kof bir sesle. “Zorla mı, bilmiyorum. Kimse gelmiyorsa, kimse gelmiyor işte. Kimseye bir kötülükte bulunmadım, kimse de bana kötülükte bulunmadı, ama kimse bana yardım etmek istemiyor. Bitip tükenmeyen kimseler. Ama öyle de değil pek: Bana kimsenin yardım elini uzatmayışı fena ancak, yoksa bu hiçkimseler güzel; böyle bir hiçkimseler topluluğuyla bir gezinti yapmayı – niçin olmasındı hani – ne çok isterdim. Elbet dağlara doğru, başka nereye? Bu hiçkimseler nasıl da birbirine sokulurdu; bir sürü çapraz uzanmış ya da iç içe geçmiş kollar, birbirinden minicik adımlarla ayrılan bir sürü ayak! Kuşkusuz, hepsi de fraklı. Şöyle böyle yürüyüp gidiyoruz; vücutlarımızın ve kollarımızla bacaklarımızın arasındaki boşluklardan bir rüzgar esiyor. Dağda boyunlarımız özgürlüğe kavuşur. Bir ezgi mırıldanmayışımız şaşılacak şey! ”
Hikaye, Hikaye oku, hikayeler, franz kafka hikayeleri, öykü, franz kafka öyküleri, kısa yazılar, kısa hikayeler, klasikler, dünya klasikleri,
hikaye, hikayeler, hikayelerimiz, öykü, öyküler, öykülerimiz, Türk hikayeleri, masallar, masallarımız,