“Birinci Sınıftaki  Öğretmenim” 

27 Ekim, Perşembe

Birinci sınıftaki öğretmenim sözünü tuttu ve bugün bizi görmeye geldi. Biz de annemle birlikte fakir bir kadına yardım götürmek için evden çıkmak  üzereydik. Bir yıldır hiç uğramamıştı. Geldiğine çok  sevindik doğrusu… Hikaye

Ufak tefek, çıtı pıtı bir kadındır. Kendisine hiç yakışmayan, yeşil kadife kenarlı şapkasıyla gezer, zevksiz bir şekilde giyinir. Artık birer birer ak düşmeye başlayan saçlarına da pek özen göstermez. Sabah kalktığında eliyle şöyle bir düzeltir, o kadar. Üstüne üstlük, sağlığına da pek dikkat etmiyor galiba… Yüzünü biraz daha sararmış gördüm bugün. Öksürüğü de  sürekli hale gelmiş. Öykü

Annem üzülmüştü: Hikaye

“Sağlığınıza yeteri kadar dikkat etmiyorsunuz.” dedi.

Öğretmenimin neşeli yüzünde hüzünlü bir gülümseme belirdi:

“Aman, ne önemi var canım!” diye geçiştirdi. Hikaye

Derslerinizde kendinizi çok yoruyorsunuz. ” diye ekledi annem. “Öğrencilerinizle kendinizden daha fazla ilgileniyorsunuz.” Öykü

Evet, annem haklıydı. Sınıfta öğretmenimizin sesi  çok yüksek çıkardı. Öğrencilerin dikkati dağılmasın
diye hiç susmaz ve bir dakika bile oturmazdı. Dersleri çok hareketli geçerdi.  Hikaye

Bize geleceğinden emindim. Çünkü eski öğrencilerini hiç unutmaz. Hepsinin oturdukları evleri bilir. Sınav zamanları iyi not almamız için bizimle tek tek ilgilenir, derslerimizi kontrol ederdi.

Şimdi liseye, üniversiteye giden eski öğrencileri hala onun ziyaretine gelirler. Bugün de eski öğrencileri ile bir resim sergisine gitmiş ve oradan koşup bize gelmişti . Her hafta perşembe günü öğrencilerini böyle kültürel faaliyetlere götürürdü. Konferanslar, paneller, tiyatrolar, müzeler ve daha neler neler… Öğrencilerinin geniş bir kültüre sahip, ahlaklı insanlar olmasını isterdi.

Zavallı öğretmenim! Ne kadar yıpranmış, ne kadar  zayıflamış! Hikaye

işte yine yerinde duramadı. Onbeş yirmi dakika oturup, aceleyle kalktı . Yapması gereken önemli işleri olduğunu söyledi. Öğrencilerinden biri kızamık çıkarmış, onu ziyarete gidecekmiş.

Giderken dönüp bana baktı : “Pekala Enrico, eski öğretmenini hala seviyor musun?” dedi.

“Evet öğretmenim” dedim. “Sizi çok seviyorum.”

Bunu duyunca sevindi sanki. Yüzü güldü, gözleri parladı. Yanaklarımı öptükten sonra elini sallayarak kapıya yöneldi. Dışarı çıkarken, “Hoşçakal Enrico, beni unutma! ” diye seslendi. Çocuk Hikayeleri

Güle güle benim sevgili öğretmenim! Sizi asla unutmayacağım. Büyüdüğüm zaman da sizi hatırlayacağım ve ziyaretinize geleceğim. Ne zaman bir okulun yanından geçsem sizi hatırlayacağım. Sizin yanınızda geçen o güzel iki yılımı hatırlayacağım. Sizden ne kadar çok şey öğrendim ben o sınıfta. Ne kadar yorgun olsanız da öğrencilerinize birşeyler öğretmek için nasıl sabırla ders anlattığınızı hatırlayacağım. Bize bakarken gözlerinizin nasıl sevgiyle parladığını hatırlayacağım. Derslerimizde başarılı olunca bizimle birlikte sevindiğinizi, başımıza birşey geldiğinde bizimle birlikte üzüldüğünüzü hiç unutmayacağım sevgili öğretmenim!

Edmondo de Amicis

HİKAYENİN BÜTÜN BÖLÜMLERİ

The post Çocuk Hikayeleri; Çocuk Kalbi 6. Bölüm appeared first on Hikaye Oku.

“Güzel Bir Davranış”

26 Ekim, Çarşamba

Bu sabah Garrone’yi biraz daha iyi anladık. Okulun kapısından içeri girdiğimde, geçen yılki öğretmenimle karşılaştım. O beni lafa tutunca, sınıfa girmekte biraz geciktim. Koşarak yukarı çıktım. Sınıfın kapısını açık görünce rahatladım. Mösyö Perboni henüz gelmemişti. İçeri girip yerime oturdum. Hikaye

Arka tarafta üç-dört çocuğun bir kolu sakat olan zavallı Crossi’yi rahatsız ettiklerini gördüm. Sırtına cetvelle vuruyorlar, başına kestane kabukları atıyorlar, “sakat maymun” diyerek alay ediyorlardı. Birisi de onun taklidini yaparak aklınca diğerlerini güldürüyordu. Çocuk Hikayeleri 

Kızıl saçlı zavallı Crossi ise sırasında sesizce oturuyor, kendini rahat bırakmaları için yalvaran gözlerle bakıyordu. Çocukların verdiği rahatsızlık gittikçe artıyordu. Crossi öfkelenmeye başlamıştı. Yüzü kıpkırmızı kesildi ve öfkeden titremeye başladı. Bu kötü oyuna Franti de katıldı ve elinde sepet taşıyormuş gibi yaparak zavallı çocuğun annesini taklit etmeye başladı. Kadıncağız herhalde hasta olacak ki , Crossi ‘yi almaya gelmiyordu. Franti’nin yaptığı taklide bütün sınıf gülmeye başladı.

Çok sinirlenen Crossi, kendini kaybederek elindeki kalemi Franti’ye doğru fırlattı. Franti onu görüp kapıya doğru kaçtı . Tam o sırada öğretmenimiz sınıfın kapısından içeri girdi ve Crossi’nin fırlattığı kalem onun göğsüne isabet etti.

Öğrencilerin hepsi sessizce yerlerine oturdu. Herkes korkmuştu. Mösyö Perboni masasına gitti ve öfkeli bir şekilde sordu:

“Kalemi kim attı öyle? .. ” Çocuk hikayeleri

Sınıftan çıt çıkmıyordu. Mösyö Perboni bu kez daha sert bir ifade ile konuştu:

“Kim attı o kalemi?!.”

Crossi’ye acıdığı için Garrone hemen ayağa kalktı ve “Ben attım efendim.” dedi.

Öğretmen hepimizin yüzüne tek tek-baktı . “Hayır, senin atttığını sanmıyorum.” dedi . Sonra sesini biraz yumuşattı:

“Kim attıysa doğru söylesin. Cezalandırmayacağım.”

Bunu duyunca Crossi ayağa kalktı ve ağlamaklı bir sesle: Çocuk hikayeleri

“Ben attım öğretmenim!” dedi. ” Fakat benimle alay ettiler, beni kızdırdılar. Ben de bir anda öfkelenip kalemi fırlattım. O sırada siz içeri girdiniz.

Mösyö Perboni, Crossi’nin anlattıklarını dinleyince sinirlendi.

“Peki, sen oturabilirsin.” dedi. Sonra sınıfa döndü:

“Arkadaşınıza bunu yapanlar kimler, onlar ayağa kalksın!” Çocuk hikayeleri

Dört çocuk, başları önlerinde ayağa kalktılar. Hiçbirinden ses çıkmıyordu. Öğretmenimiz onlara bakarak konuşmaya başladı:

” Size hiçbir zararı dokunmayan bu arkadaşınızla alay ettiniz. Kendini savunamayan bu zavallı çocuğun üzerine hücum ettiniz. Böyle davranmakla insanlığınızı zedelediniz. Yaptığınız çok kötü ve utanılacak bir davranıştır! “

Mösyö Perboni sustuğunda, sınıfta büyük bir sessizlik vardı. Sanki herkes nefes alıp vermekten bile çekiniyordu. Öğretmenimiz bir süre sınıfta hiç konuşmadan dolaştı. Sonra tekrar dört yaramaz öğrenciye döndü: Çocuk hikayeleri

“Şimdi oturun, sizi affediyorum. Arkadaşlarınızın önünde azarlanmak sizin için yeterli bir ceza olmuştur.” dedi. “Ancaak … ” diye devam etti. ” Benim affetmem önemli değil, bakalım arkadaşınız sizi affedecek mi? Hepiniz arkadaşınızdan özür dileyin bakalım. Belki o da sizi affeder. “

Hepsi teker teker Crossi’den özür dilediler ve bir daha asla böyle davranmayacaklarına söz verdiler.
Crossi çok sevinmişti:

“Tabii ki affettim, biz arkadaşız!” dedi gülümseyerek … Çocuk hikayeleri

Edmondo de Amicis

HİKAYENİN BÜTÜN BÖLÜMLERİ

The post Çocuk Hikayeleri; Çocuk Kalbi 5. Bölüm appeared first on Hikaye Oku.

“Arkadaşlarım”

25 Ekim, Salı

Sınıfta en çok sevdiğim arkadaşım Garrone’dir. içimizde en büyük olan odur; sanırım ondört yaşında var. Kocaman bir kafası, geniş omuzları var. Sürekl i tebessüm eden güleryüzlü çehresine bakınca onun ne kadar iyi bir çocuk olduğu hemen anlaşılır.

Geçen yıldan tanıdığım birçok arkadaşlarım var demiştim. Sevdiğim arkadaşlarımdan biri de Coretti’dir. Çünkü o her zaman hayatından memnundur. Sırtından hiç çıkarmadığı yün gömleği ve keçeden yapılmış şapkasıyla tanınır. Gençliğinde iyi bir asker olan odun tüccarı babasının üç kez madalya aldığını anlatır durur. Bir de küçük Nelli var. Çok nazik ve ince ruhludur ama sırtı biraz kambur gibidir.

Bir de iyi giyinen arkadaşım Votini var. Süslü kadife elbisesini herkese gösterir. Önümdeki sırada oturan Küçük Duvarcı’yı da söylemeden geçemem. Babasının mesleği duvarcılık olduğu için ona böyle diyoruz. Elma gibi yuvarlak bir yüzü ve yassı bir burnu var. Tavşan gibi burnunu oynatır. Bütün çocuklar eğlenmek için onun yanına giderler. O da burnunu oynatıp çocukları güldürür. Şapkasını bir top gibi yaparak cebinde taşır. Küçük Duvarcı’nın yanında, karga gibi bir burnu ve minicik gözleri olan uzun boylu Graffi oturur. Kalem ve kibrit kutusu biriktirmeyi sever. Kopya çekmekte üstüne yoktur. Türlü türlü kopya usülleri bilir.

Carla Nobis ise gururlu ve kibar bir çocuktur. Herkesle arkadaşlık yapmaz. Çok sevdiğim iki arkadaşımın ortasında oturuyor. Bunlardan birisi, çilingirin oğludur. Dizlerine kadar gelen eski bir ceket giyer. Daima korkak ve ürkektir. Yüzündeki ağlamaklı ifadeye bakarsanız, onu hep hasta sanırsınız. Diğeri de, kolu hep askıda gezen kızıl saçlı arkadaşımdır; onun babası seyyar satıcıdır.

Sol taraftaki komşum da dikkate değerdir. Boynu omuzlarına gömülmüş, ufak tefek ve tıknaz olan bu arkadaşımın adı Stardi’dir. Daima homurdanır ve hiç kimseye birşey söylemez. Fazla zeki bir öğrenci olmasa da derslerde çok dikkatlidir. Büyük bir ciddiyetle gözlerini öğretmene diker ve hiç kıpırdamadan dersi dinler. Öğretmen ders anlatırken ona birşey söylerseniz sizi hiç dinlemez. Konuşmakta ısrar ederseniz ayağıyla bir tekme atar, yine dönüp bir kelime konuşmaz.

Onun yanında sert bakışlı, asık suratlı Franti oturur. Başka bir okuldan kovulup buraya gelmiş. Anlayacağınız yaramaz bir çocuktur.

Bunlardan başka, tüylü şapkalarıyla gezen ve hep aynı elbiseler giyen iki kardeş daha var. ikisinin herşeyi birbirine çok benzer.

Hepsinden nazik ve zeki olan hiç şüphesiz Derossi ‘dir. Onun bu yıl da sınıf birincisi olacağına inanıyorum. Öğretmenlerimiz de onun başarısını takdir ederler. Derslerde herşeyi önce ona sorarlar.

Bunların içinde en sevdiğim arkadaşım, çilingirin oğlu kederli Prekossi’dir. Babasının bazen onu dövdüğünü söylüyorlar. Zavallı çocuk çok çekingendir. Birisine birşey soracağı zaman veya yanlışlıkla birine çarptığı zaman hemen “Afedersiniz” diye söze başlar.

Fakat yine de büyük Garrone hepsinin içinde en iyisidir.

Edmondo de Amicis

HİKAYENİN BÜTÜN BÖLÜMLERİ

The post Çocuk Hikayeleri; Çocuk Kalbi 4. Bölüm appeared first on Hikaye Oku.

“Bir Felaket”

21 Ekim, Cuma

Bu yıl bir felaketle başladı. Bu sabah okula babamla birlikte gidiyorduk. Mösyö Perboni’nin söylediklerini babama anlatırken, okulun kapısının önünde büyük bir kalabalık olduğunu farkettik.

Babam, “Mutlaka kötü bir olay var!” dedi heyecanlı bir sesle. Okulun kapısından içeri güçlükle girdik.
Büyük salon öğretmenlerin sınıflarına sokamadıkları çocuklarla doluydu. Öğrenci velileri de salonu doldurmuş, henüz okula alışamayan çocuklarıyla uğraşıyorlardı. Bütün gözler müdürün kapısına dikilmişti. Kimilerinin dudaklarından “Zavallı çocuk!…  Zavallı Robetti! .. ” fısıltıları duyuluyordu.

Kalabalığın içinde okul müdürümüzün saçsız başı hemen belli oluyordu. Bu sırada kapıdan içeri iyi giyimli bir beyefendi girdi. ” işte doktor!” diye mırıltılar yükselti kalabalığın arasından. Babam bir öğretmenin yanına yaklaştı.

“Afedersiniz, ne olduğunu öğrenebilir miyim?” diye sordu.

“Arabanın tekerleği ayağının üzerinden geçmiş.” dedi öğretmen.

Bu talihsiz kazaya uğrayan, ikinci sınıftan bir öğrenciydi. Dora Grassa sokağından okula doğru gelirken, annesinin elinden kurtulup yola çıkan bir çocuğu otobüsün önünden kurtarmıştı. Bu kahraman çocuk maalesef kendisini kurtaramamış, ayağı otobüsün tekerleği altında kalmıştı.

Biz çocuğun başına gelenleri dinlerken, bir kadın çılgın halde kalabalığı yararak büyük salona girdi. Robetti’nin annesi olduğu anlaşılıyordu. Kurtarılan çocuğun annesi olduğunu daha sonra öğrendiğim bir başka kadın, hıçkırarak onun boynuna sarıldı. ikisi birlikte müdürün odasına girdiler. Arkadan Madam Robetti’nin feryatları işitiliyordu: “Julio’cuğum, yavrum! ..”

Biraz sonra parmaklığın önünde bir ambulans durdu. Müdür Bey, yaralı çocuğu kollarında taşıyarak dışarı çıktı. Zavallı çocuğun yüzü sapsarıydı. Gözleri yarı kapalıydı, başını müdürün omzuna dayamıştı. Onu görünce herkes sustu. Bayan Robetti’nin boğuk hıçkırıklarından başka birşey işitilmiyordu. Müdür salonda biraz bekledi ve herkese göstermek istiyormuş gibi çocuğu kaldırdı.

Öğretmenlerin, anne-babaların ve öğrencilerin oluşturduğu kalabalıktan, “Aferin Robetti! .. Kahraman çocuk!..” sözleri yükseliyordu. Bazı öğretmenler, yanından geçerken başını okşayıp yanaklarını öpüyorlardı. Robetti bir an gözlerini açtı ve “Çantam nerede?” diye sordu. Hıçkırıklar içinde boğulan annesi; “Bende yavrum… Çantan burada… ” diyerek elindeki çantayı oğluna gösterdi.

Oğlunun gözlerini açıp konuşması Bayan Robetti’yi mutlu etmişti. Oğluna sevinçle bakarken gözleri parladı. Hep birlikte dışarı çıktılar. Yaralı çocuğu dikkatle arabaya yerleştirdiler. Ambulans hastaneye doğru hareket ederken, biz sessizce sınıflarımıza döndük.

Edmondo de Amicis

Hikayenin Bölümleri

1 2 3 

Çocuk hikayeleri, hikaye, hikaye oku, hikayeler, eğitici hikayeler, çocuk hikaye kitabı, hikaye kitabı, hikaye arşivi, hikaye sitesi, hikaye ödevi, kısa hikaye, en güzel hikaye, sevilen hikayeler, çocuklara uygun hikayeler,

The post Çocuk Hikayeleri; Çocuk Kalbi 3. Bölüm appeared first on Hikaye Oku.

“Yeni Oğretmenimiz”

18 Ekim, Salı

Yeni öğretmenimiz bu sabah kendini hepimize sevdirmeyi başardı.

Sınıfa girdiğinde henüz yerine oturmuştu. Eski öğrencilerinden bazıları “Günaydın öğretmenim!” diyerek sınıfın açık kapısından onu selamlamaya başladılar. İçlerinden bazısı da onun elini öpmek için yanına kadar geliyordu. Bu manzarayı görünce biraz içim rahatladı. Demek ki, eski öğrencileri onu seviyorlardı. Fakat öğrencileri neşe içinde ve büyük bir saygı ile onun elini öperken, o yine gülümsemeyen yüzüyle sadece “Günaydın çocuklar” demekle yetiniyordu. Yüzü pencereye dönük, gözleri karşıki evin damındaydı. Öğrencilerinin bu saygı gösterisi onu sevindirecek yerde sanki üzüyor gibiydi.

Sonra bize, biz “yeni”lere dönüp uzun uzun baktı.  Ayrı ayrı hepimizi dikkatle inceledi. Dilbilgisi kurallarını yazdırırken kürsüden aşağı indi, sıraların arasında gezinmeye başladı. Küçük kabarcıklarla dolu yüzü kıpkırmızı kesilmiş bir çocuk görünce dersi hemen kesti. Çocuğun başını ellerinin arasına aldı, ateşini  kontrol etti. Hikaye

“Neyin var?” diye sordu. O sırada, arkadaki bir çocuğun saygısızca güldüğünü gördü. Öğretmen ona dönüp sert bir yüz ifadesiyle bakınca, çocuk başını önüne eğip sustu. Mösyö Perboni saygısızlık yapan arkadaşımıza doğru yaklaştı. Elini omzuna koydu; “Lütfen bir daha böyle yapma!” dedi. Sonra tekrar derse devam etti.

Dilbilgisi dersi bitmişti . Öğretmen sakin bir çehre ile bize dönüp baktı. O kalın fakat ahenkli sesiyle konuşmaya başladı:

” Dinleyin çocuklarım! Önümüzde birlikte geçireceğimiz koca bir yıl var. Onu iyi geçirmek için hepimiz iyi olmaya çalışalım. Benim ailem yok. Yalnız yaşayan bir insanım. Sizler hepiniz benim çocuklarımsınız. Geçen yıla kadar bir annem vardı fakat o da öldü. Büsbütün yalnız kaldım. Dünyada sizden başka düşüneceğim, sizden başka seveceğim kimsem yok. Sizler benim evlatlarım gibi olmalısınız. Ben sizi seveceğim çocuklarım, sizler de beni sevmelisiniz. Kimseye ceza vermek istemem fakat siz de bana iyi kalpli çocuklar olduğunuzu kanıtlayın. Okulumuzu bir aile ortamı haline getirelim. Ben de sizleri yetiştirerek çocuklarım gibi hepinizle gurur duyayım. Bana cevap vermenizi beklemiyorum. Çünkü eminim ki hepiniz içinizden ‘evet’ dediniz. Sizlere şimdiden teşekkür ediyorum.” çocuk hikayeleri

Öğretmenimiz sözünü bitirdiği sırada ders zili çaldı. Hepimiz sessizce toparlanıp kalktık. Derste saygısızlık yapan arkadaşımız sınıftan çıkarken öğretmenin yanına gitti . Başını önüne eğerek “Özür dilerim öğretrrenim!” dedi. Öğretmenimiz de onu alnından öptü. “Aferin sana evladım!” dedi. Hikaye

Yüreğim ferahlamış olarak evin yolunu tuttum.

Edmondo de Amicis

Hikayenin Bölümleri

1 2 3 

Çocuk hikayeleri, hikaye, hikaye oku, hikayeler, eğitici hikayeler, çocuk hikaye kitabı, hikaye kitabı, hikaye arşivi, hikaye sitesi, hikaye ödevi, kısa hikaye, en güzel hikaye, sevilen hikayeler, çocuklara uygun hikayeler,

The post Çocuk Kalbi 2. Bölüm appeared first on Hikaye Oku.