Çocuk Hikayeleri; Çocuk Kalbi 6. Bölüm

“Birinci Sınıftaki  Öğretmenim” 

27 Ekim, Perşembe

Birinci sınıftaki öğretmenim sözünü tuttu ve bugün bizi görmeye geldi. Biz de annemle birlikte fakir bir kadına yardım götürmek için evden çıkmak  üzereydik. Bir yıldır hiç uğramamıştı. Geldiğine çok  sevindik doğrusu… Hikaye

Ufak tefek, çıtı pıtı bir kadındır. Kendisine hiç yakışmayan, yeşil kadife kenarlı şapkasıyla gezer, zevksiz bir şekilde giyinir. Artık birer birer ak düşmeye başlayan saçlarına da pek özen göstermez. Sabah kalktığında eliyle şöyle bir düzeltir, o kadar. Üstüne üstlük, sağlığına da pek dikkat etmiyor galiba… Yüzünü biraz daha sararmış gördüm bugün. Öksürüğü de  sürekli hale gelmiş. Öykü

Annem üzülmüştü: Hikaye

“Sağlığınıza yeteri kadar dikkat etmiyorsunuz.” dedi.

Öğretmenimin neşeli yüzünde hüzünlü bir gülümseme belirdi:

“Aman, ne önemi var canım!” diye geçiştirdi. Hikaye

Derslerinizde kendinizi çok yoruyorsunuz. ” diye ekledi annem. “Öğrencilerinizle kendinizden daha fazla ilgileniyorsunuz.” Öykü

Evet, annem haklıydı. Sınıfta öğretmenimizin sesi  çok yüksek çıkardı. Öğrencilerin dikkati dağılmasın
diye hiç susmaz ve bir dakika bile oturmazdı. Dersleri çok hareketli geçerdi.  Hikaye

Bize geleceğinden emindim. Çünkü eski öğrencilerini hiç unutmaz. Hepsinin oturdukları evleri bilir. Sınav zamanları iyi not almamız için bizimle tek tek ilgilenir, derslerimizi kontrol ederdi.

Şimdi liseye, üniversiteye giden eski öğrencileri hala onun ziyaretine gelirler. Bugün de eski öğrencileri ile bir resim sergisine gitmiş ve oradan koşup bize gelmişti . Her hafta perşembe günü öğrencilerini böyle kültürel faaliyetlere götürürdü. Konferanslar, paneller, tiyatrolar, müzeler ve daha neler neler… Öğrencilerinin geniş bir kültüre sahip, ahlaklı insanlar olmasını isterdi.

Zavallı öğretmenim! Ne kadar yıpranmış, ne kadar  zayıflamış! Hikaye

işte yine yerinde duramadı. Onbeş yirmi dakika oturup, aceleyle kalktı . Yapması gereken önemli işleri olduğunu söyledi. Öğrencilerinden biri kızamık çıkarmış, onu ziyarete gidecekmiş.

Giderken dönüp bana baktı : “Pekala Enrico, eski öğretmenini hala seviyor musun?” dedi.

“Evet öğretmenim” dedim. “Sizi çok seviyorum.”

Bunu duyunca sevindi sanki. Yüzü güldü, gözleri parladı. Yanaklarımı öptükten sonra elini sallayarak kapıya yöneldi. Dışarı çıkarken, “Hoşçakal Enrico, beni unutma! ” diye seslendi. Çocuk Hikayeleri

Güle güle benim sevgili öğretmenim! Sizi asla unutmayacağım. Büyüdüğüm zaman da sizi hatırlayacağım ve ziyaretinize geleceğim. Ne zaman bir okulun yanından geçsem sizi hatırlayacağım. Sizin yanınızda geçen o güzel iki yılımı hatırlayacağım. Sizden ne kadar çok şey öğrendim ben o sınıfta. Ne kadar yorgun olsanız da öğrencilerinize birşeyler öğretmek için nasıl sabırla ders anlattığınızı hatırlayacağım. Bize bakarken gözlerinizin nasıl sevgiyle parladığını hatırlayacağım. Derslerimizde başarılı olunca bizimle birlikte sevindiğinizi, başımıza birşey geldiğinde bizimle birlikte üzüldüğünüzü hiç unutmayacağım sevgili öğretmenim!

Edmondo de Amicis

HİKAYENİN BÜTÜN BÖLÜMLERİ