Cennet ve Cehennem Hikayesi

Yaşı çok genç olmasına rağmen, ölümden sonrasını, cennet ve cehennemi çok merak ediyordu. Bu şiddetli merakın sonucu mudur bilinmez, bir gün rüyasında öldüğünü gördü. Bir melek kendisini alıp öteki dünyaya kanat çırptı.

“Şimdi,” dedi melek, “hayatın boyunca görmek istediğin yerleri göstereceğim sana.” Genç, gördükleri karşısında hayretler içinde kaldı.

Cehennem denilen yer kocaman bir odaydı ve odanın ortasında büyük bir masa, masanın üstünde de nefis kokular saçan iştah kabartıcı yemekler vardı. Masanın etrafında ise cehennem ehli oturuyordu. Odanın duvarında “Yemekler, sadece kaşıkların ucundan tutarak yenilebilir” şeklinde bir levha asılıydı.

Bu nefis kokular saçan yemeklerin sunulduğu bir yer nasıl cehennem olabilirdi ki? Tam bu soruyu kendisine eşlik eden meleğe soracaktı ki, başka bir şey dikkatini çekti. Cehennemdeki insanlar, önlerinde duran onca nefis yemeğe rağmen mutsuz ve kederli bir halde sessizce oturuyordu. Daha ilginci ise, hepsi ellerinde kollarından daha uzun kaşıklar tutuyorlar ve bu kaşıkları kullanarak yemek yiyemedikleri için açlıktan muzdarip halde oturuyorlardı.

Melek, onun soru sormasına fırsat vermeden “Şimdi de sana Cennet’i göstereceğim” dedi ve onu bir öncekiyle tıpatıp aynı bir odaya götürdü. Odada yine aynı enfes yemeklerle dolu bir masa, etrafında ellerinde aynı uzunlukta kaşıklar tutan insanlar oturuyordu. Duvarda aynı kural yazılıydı. Kısacası, görünürde her şey aynıydı. Tek bir farkla:

Cennetteki insanlar, bir taraftan ellerindeki uzun kaşıklarla karşılarında oturanlara yemekleri ikram ederken, bir taraftan da şen şakrak sohbet ediyorlardı. Ve yüzlerinde hem doymanın, hem de mutluluğun ifadesi okunuyordu.

Melek, onu yolcularken kulağına şunları fısıldadı:

“Görüyorsun ki, Cehennem’deki benciller sadece kendilerini doyurmaya çalıştıkları için hem aç hem mutsuz. Cennet ehli ise cömertlikleri ve ikram duyguları sayesinde hem midelerini, hem de ruhlarını doyurabiliyorlar.”

İlham Öyküleri.