“Yarın hepiniz gelirken birer plastik torba ve beşer kilo patates getirin!” der.

Ertesi sabah öğrenciler hepside patetesleri getirmiş sıralarının üzerinde patatesler ve torbalar hazırdır.

Öğretmenleri:

“Şimdi, bugüne kadar affetmeyi reddettiğiniz her kişi için elinize bir patates alın, o kişinin adını o patatesin üzerine yazıp patatesi torbanın içine koyun!”

Bazı öğrenciler torbalarına üçer beşer tane patates koyarken, bazılarını torbası neredeyse ağzına kadar doldu.

Öğretmen:

“Bir hafta boyunca nereye giderseniz gidin, bu torbaları yanınızda taşıyacaksınız. Yattığınız yatakta, bindiğiniz otobüste, okulda hep yanınızda olacaklar. Gittiğiniz her yere götüreceksiniz” der.

Aradan bir hafta geçer. Öğretmen sınıfa girer girmez, öğrenciler şikâyete başlarlar:

“Öğretmenin, bu ağır torbayı her yere taşımak çok zor. Öğretmenim, patatesler kokmaya başladı. İnsanlar tuhaf bakıyorlar, hem sıkıldık hem yorulduk….”

Öğretmen öğrencilerine şöyle bir açıklama yapar:

“Görüyorsunuz ki, affetmeyerek asıl kendimizi cezalandırıyoruz. Kendimizi ruhumuzda ağır yükler taşımaya mahkum ediyoruz. Affetmeyi karşımızdakine bir iyilik olarak düşünüyoruz. Aslında affetmek en başta kendimize yaptığımız bir iyiliktir.”