Bir varmış, bir yokmuş. Bundan uzun uzun yıllar önce geçmiş zamanın birinde küçük bir köy varmış. Bir gün bu köyde yaşayan bir çiftçinin eşeği kör bir kuyuya düşmüş.

Eşek kör kuyunun içinde  sesini sahibine duyurabilmek için saatlerce acı içinde kıvranıp bağırmış. Ağlamış, ağlamış….

Sonunda eşeğin  sahibi eşeğin bağırma seslerini duymuş. Hemen kuyuya bakmış. Zavallı eşeği kuyunun dibinde görmüş, çok üzülmüş, çünkü eşeğini tek başına o kuyudan çıkarmanın imkanı yokmuş. Çiftçi hemen koşmuş eşeğini kuyudan çıkarmak için köylüleri yardıma çağırmış. Köylüler kör kuyudaki eşeği kurtarmak için ne yapacaklarını düşünmüşler ama sonuçta onu kurtarmanın imkânsız olduğuna ve bunun için uğraşmaya değmeyeceğine karar vermişler.

Köylülerin düşüncesine göre tek çare, kuyuyu toprakla örtmekmiş. Herkes ellerine aldığı küreklerle etraftan kuyunun içine toprak atmaya başlamışlar. Zavallı hayvan, üzerine gelen toprakları, her seferinde silkerek dibe dökmüş. Bir süre sonra ise ayaklarının altına aldığı toprak sayesinde her an biraz daha yükselmiş ve sonunda yukarıya kadar çıkmış. Köylüler kuyudan dışarı çıkan eşeği görünce çok şaşırmışlar.

İşte hayat da bazen bizim üzerimize yüklenir ve üzerimiz toz toprakla örtülüyormuş gibi olur. Bunlarla baş etmenin tek yolu, yakınıp sızlanmak değil, düşünüp silkinmek ve kurtulmak, aydınlığa adım atmaktır. Kör kuyuda olsak bile…

Bilgelik Hikayeleri, Düşündüren Hikayeler, Eğitici Hikayeler, Kısa Hikayeler