Lokman’ın Sadakati Hikayesi

Hikaye Oku: Zengin bir adamın Lokman adında bir hizmetçisi vardı. Hizmetçi ancakçok akıllıydı, akılda vezirler padişahlar kadar üstün idi. Hikmet bilgisini adını aldığı Lokman (a.s) dan almıştı.

Lokman gece gündüz işlerini en güzel ve en çabuk bir şekilde gören gayretli biriydi.

Bu sebeple efendisi onu oğullarından bile üstün tutardı. Lokmanın efendisi görünüşte onun efendisi idi ama hakikatte Lokman’ın kölesiydi. Çünkü ona akıl danışır, onun gösterdiği yoldan giderdi. Efendi bu durumun farkındaydı ama asla bu durumdan rahatsız değildi. Lokman’ın Efendisi de akıllı bir adamdı. Bu şekilde işlerini en güzel en güzel biçimde yönetiyordu.

Lokmanı hürriyetine kavuşturabilirdi, fakat Lokman da bu durumundan hoşnut olduğu için böylece bir arada yaşayıp gidiyorlardı.

Efendi, kendisine bir yemek getirildiğinde Lokmanı çağırtır önce o yemeği Lokman’a sunarlar, efendisi de ondan sonra yerdi.

Bu sürede onun artığını afiyetle yer, bundan zevk alırdı. Lokman şayet işlerinden dolayı yemeğe gelmeye fırsat bulamazsa efendi de yemek yiyemezdi.

Bir gün Lokman’ın efendisine hediye olarak bir karpuz getirdiler. Efendi Hizmetçiye:

– Git, oğlum Lokman’ı çağır.” dedi.

Lokman gelince efendisi, karpuzu kesip ona bir dilim verdi. Lokman, bu dilimi bal gibi yedi. Hem de öyle lezzetle yedi ki Lokman’ın efendisi. ikinci dilimi de kesip sundu. Öyle böyle karpuzu tamamen yedi. Yalnız bir dilim kaldı. Efendisi:

– ‘Bunu da ben yiyeyim; bir göreyim, bakayım, nasıl şey, herhalde tatlı bir karpuz.” dedi.

Çünkü Lokman, öyle lezzetle, öyle zevkle, öyle iştahlı iştahlı yiyordu ki görenlerin de iştahı kabarıyordu.

Efendisi. o dilimi yer yemez karpuzun acılığından ağzını bir ateştir sardı, dili uçukladı, boğazı yandı. Karpuzun acılığından adeta kendini kaybetti. Sonra:

– ‘A benim canım, böyle bir zehri nasıl oldu da tatlı tatlı yedin? Böyle bir kahrı nasıl oldu da lütuf saydın? Bu ne sabır? Canına kastın mı var? Niye bir şey söylemedin, dedi.

Lokman dedi ki:

– “Senin elinden o kadar rızıklandım ki, Utancımdan adeta iki büklüm oldum. Elinle sunduğun bir nimete; bu acıdır demeye utandım. Çünkü vücudumun bütün zerreleri senin verdiğin nimetlerinden meydana geldi. Bu kadarcık bir acıya dayanamazsam yazıklar olsun bana.”

Lokman sevgilisinden gelen her türlü nimete ve belaya nasıl davranılması gerektiğini bu şekilde anlatınca Efendisinin ona olan sevgisi bir kat daha arttı.

Sevgiden acılar tatlılaşır, sevgiden bakırlar altın kesilir.