Kırk Haramiler Masalı

Masal Oku; Bir varmış, bir yokmuş… Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde Bağdat ülkesinin son derecede zengin bir padişahı varmış.

Padişahın hazinesinde o kadar çok altın, elmas, pırlanta, zümrüt doluymuş ki, saymakla bitirilemez, hesabını kendisi bile bilmezmiş.

Bağdat hazinesinin zenginliği her tarafa yayılmış, dillere destan olmuş. O kadar ki, Mısır’ı, Bağdat’ı, bütün Arap ülkelerini haraca kesen Kırk Haramiler, nihayet bu eşsiz hazineyi soymaya karar vermişler. Başları Hırsız Tahir’in başkanlığında hemen harekete geçerek gizlice Bağdat’a gelmişler. Vakit geçirmeden araştırma yaparak bir kolayını bulmuşlar ve padişahın hazinesini yavaş yavaş soymaya başlamışlar.

Bir gün, hazineye hırsızların dadandığı fark edilmiş. Sarayın etrafına, hazinenin içine yüzlerce asker yerleştirilmiş. Fakat gene de hazinenin soyulmasının önüne geçilemiyormuş. Padişah, bu işe bir çare bulanamadığı için hiddetinden ateş püskürüyor, önüne gelene çatıyormuş. Sarayını ve hazinesini askerleri iyi koruyamadığı için komutanı görevinden atmış; yerine başka komutan getirmiş.

Padişahın çok güzel bir de kızı varmış. Bu kız o kadar güzel, o kadar güzelmiş ki, onun güzelliğini dünyada bilmeyen yokmuş, işitmeyen kalmamış. Güzellikten söz açıldı mı, yedi iklim, dört bucakta hep Bağdat Padişahı’nın kızı örnek gösterilmiş. Üstelik bu güzel sultan, çok korkusuz, atılgan bir genç kızmış. Erkeklerden, hatta birçok askerlerden de daha iyi kılıç kullanırmış.

Hazinenin durmadan soyulmasına babası gibi küçük sultanın da fena halde canı sıkılıyormuş.

Nihayet, dayanamamış, bir gün babasına giderek:

Ne olur babacığım, diye yalvarmış, izin verin, hazinenizi bu akşam da ben bekleyeyim…

Padişah, korku nedir bilmeyen kızının bu sözlerinden hoşlanmış ama, ona:

Aman evladım, demiş, nasıl olur? Sen benim tutar elim, görür gözüm, dünyada biricik kızımsın. Senin adam öldürmekten korkmayan hırsızlarla boğuşmana gönlüm nasıl razı olsun?

Fakat, ne kadar söylediyse de, padişah, kızını fikrinden bir türlü caydıramamış. Onun yalvarıp yakarmasına fazla dayanamayarak istediği izni vermiş. Bir taraftan da, ne olur, ne olmaz diye yanına birçok asker katılmasını emretmiş.

Güzel sultan, hemen demir elbisesini giymiş. Başına demir miğferini geçirmiş. Sol eline demir kalkanını, sağ eline de kılıcını alarak askerlerle beraber hazineye girmiş. Hazine tam 40 geceden beri Kırk Haramiler tarafından soyuluyormuş. Her gece, hazinenin küçük penceresinden bir harami giriyor, en değerli taşlardan alabildiği kadar alıyor, karşısına çıkan askerlerin çoğunu yere serdikten sonra ancak ufak bir yara ile kaçıp kurtuluyormuş. O gece, 41’inci gece imiş. Hazineyi soymak sırası, Kırk Haramilerin başkanı Hırsız Tahir’de imiş. Güzel sultan, askerlerin her birini hazinenin bir tarafına saklayarak gelip pencerenin altına durmuş. Kılıcını çekerek beklemeye başlamış.

Gece yarısına doğru bir çıtırtı olmuş. Arkasından pencere kırılmış. Biraz sonra da pencereden içeriye doğru bir baş uzanmış. Sultan kendini göstermeden kılıcını kaldırdığı gibi var kuvvetiyle öyle bir vuruş vurmuş ki, eğer hırsız çabuk davranmasaymış, başı bir anda kopacakmış. Hırsızın başı kesilmemiş ama, sağ kaşının üstü boydan boya kopmuş.

O zaman, Hırsız Tahir, dışarıdan:

Bunu unutma sultanım, diye seslenmiş. Elbet bir gün sana cezanı vereceğim!

Sonra kaçıp gitmiş.

Güzel sultan, sabaha kadar hazineden ayrılmamışsa da, ne gelen olmuş, ne de giden… uykusuzluktan halsiz kaldığı için onu alıp odasına çıkarmışlar, elbiselerini soyup yatırmışlar.

O günden sonra da padişahın hazinesi bir daha soyulmamış.

Günler günleri, günler haftaları kovalamış. Aradan epey zaman geçmiş. Bir gün, elbisesi gayet şık kumaşlardan yapılmış, beyaz kalpaklı, silahları altın ve gümüş işlemeli, iri yarı, yakışıklı bir delikanlı saraya gelerek, kapı nöbetçilerine :

Padişahı görmek istiyorum, demiş. Kendisinden bir dileğim var, gidip haber veriniz!

Nöbetçiler, bakmışlar ki, şehzade gibi bir delikanlı. Hemen koşup padişaha haber vermişler. Padişah da :

Buyursun, demiş, bekliyorum.

Delikanlıyı biraz sonra padişahın yanına getirmişler. Padişah, karşısında hakikaten şehzade gibi, yakışıklı bir genç görünce :

Buyur oğlum, diye iltifat etmiş. Otur bakalım. dileğin nedir?

Delikanlı, padişahın gösterdiği yere oturduktan sonra.

Ben Hint padişahının oğluyum, diye söze başlamış. Eğer izin verirseniz, uygun bulursanız kızınız sultanla evlenmek istiyorum.

Padişah, bu yaman görünüşlü delikanlının şehzade olduğunu öğrendikten sonra :

Evladım, demiş, kızımı senden iyisine verecek değilim. Benim için hiçbir sakınca yok. Ama, bir kere kızımın düşüncesini öğrenmem lazım. Çünkü, o benim bu dünyada tutar elim, görür gözüm, bir tanecik yavrumdur. Onu kırmak, düşüncesini almadan kendi kendime karar vermek istemem. Delikanlı :

Hay hay padişahım, diye karşılık vermiş. Söyledikleriniz doğru. Küçük sultanım bir kere düşüncesi sorulmalı.

Bunun üzerine, delikanlıyı padişahın odasından çıkararak yandaki salona almışlar. Padişah, kızını yanına çağırmalarını emretmiş. Birkaç dakika sonra odaya gelen sultana, padişah, Hint Padişahının oğlunun kendisiyle evlenmek istediğini söylemiş, düşüncesini öğrenmeden şehzadeye söz vermediğini de anlatarak odadaki gizli kafesin arkasından salonda oturan şehzadeyi görebileceğini bildirmiş. Küçük sultan, babasının bu beklenmedik sözleri karşısında önce şaşırır gibi olmuş, sonra odadaki gizli perdeyi yavaşça kaldırarak, gizli kafesten salonda oturan şehzadeyi dikkatle bakmış. Pırıl pırıl elbiseleri içinde, altın, gümüş işlemeli silahlarıyla bir heykel gibi görünen levent delikanlıyı beğenmiş. Hemen babasına dönerek :

Eğer siz uygun buluyorsanız babacığım, demiş, bu delikanlı ile evlenebilirim.

Padişah, kızının bu sözlerine memnun olmuş. O yanından ayrıldıktan sonra, salona geçerek kızının kararını Hint Şehzadesi’ne bildirmiş. Padişahın emriyle hemen hazırlık başlamış. Hint Şehzadesi ile padişahın biricik kızının evlenebilecekleri halka ilan edilmiş. Her tarafta şenlikler başlamış. Birçok padişahların ve şehzadelerin katıldıkları düğün kırk gün, kırk gece, görülmemiş eğlencelerle devam etmiş, kırk birinci günü, Hint Şehzadesi ile Bağdat’ın Küçük Sultan’ı evlenmişler. O günden sonra yeni evliler mutlu yaşamaya koyulmuşlar. Fakat her nedense, şehzade, başındaki beyaz kalpağı hiç çıkarmıyormuş. Her zaman kalpakla geziyor, onu ancak gece yatağa girdiği zaman çıkarıyor, sabahları da sultandan önce uyanarak hemen başına giyiyormuş. Bu hal yavaş yavaş sultanın dikkatini çekmeye başlamış. Nihayet dayanamamış, bir gün demiş ki :

Kuzum şehzadem, kalpağınızı neden hiç çıkarmıyorsunuz? Doğrusunu istersen merak ediyorum…

Şehzade, sultanın bu sorusuna cevap vermemiş. Hemen sözü değiştirerek sultana güzel hikayeler anlatmaya başlamış. Böylelikle sultana sorusunu unutturmuş.

Günler, haftalar geçiyor, şehzade gene kalpakla dolaşıyormuş. Böylece aylar ayları, yıllar yılları kovalıyormuş. Nihayet bunların biri kız, öteki oğlan çok güzel iki çocuğu olmuş. Bir gün şehzade ile sultan, saraydaki odalarında bahçeye bakan pencerenin önünde oturmuş konuşuyorlarmış. Bir aralık şehzade derinden bir “ah” çekmiş. Bu “ah” o kadar manalı ve derinmiş ki, sultanın dikkatini çekmiş. Hemen :

Şehzadem, demiş, ne derdin var ki böyle derinden “ah” çektin? Bir şeye canın sıkılıyorsa, bana da söylemelisin!

Şehzade, gene içini çekerek :

Ah sultanım, demiş nasıl “ah” çekmeyeyim? Senin anan, baban, yanında. İstediğin zaman onları görebiliyorsun. Ben ise, annemden, babamdan çok uzaklardayım. Hasretten içim yanıyor. Onların hasreti hiçbir şeye benzemiyor.

Sözlerini bitirince, şehzade gene bir “ah” çekmiş.

Onun bu hali, sultana o kadar dokunmuş ki, gönlünü almak için :

Şehzadem, demiş eğer üzüntün bu ise, hemen çaresine bakalım. Ne zaman dilersen babanın memleketine gidebiliriz.

Sultanın güzel sözleri şehzadenin pek hoşuna gitmiş, içi biraz ferahlamış.

O gün padişaha çıkıp Hindistan’a gitmek üzere izin almışlar. Hemen yolculuk hazırlıklarına başlanmış. Sultanla şehzade için çok süslü bir tahtıravan yaptırılmış. Askerler silahlarını temizleyip parlatmışlar, yeni elbiselerini giymişler. Yolculuk pek uzun sürecek diye, şehzade, çocukları götürmek taraftarı olmamış. Her iki çocuk da küçük oldukları için sultan da şehzadenin fikrine uymuş.

Bir iki gün sonra, sultanla şehzade herkesle vedalaşarak altın ve gümüş kakmalarla süslenmiş, ipekli perdelerle donatılmış olan tahtıravanlarına binmişler. Önlerinde ve arkalarında, yeni elbiseler giyinmiş, silahları pırıl pırıl parlayan yüzlerce atlı asker olduğu halde, Hindistan’a doğru yola koyulmuşlar.

Az gitmişler, uz gitmişler… Dere tepe düz gitmişler… Günlerce yol almışlar. Dinlenmek üzere konakladıkları bir çeşme başında konuşurlarken, şehzade, sultana demiş ki:

Sultanım, gideceğimiz yol çok uzun. Bu kadar askeri oralara kadar götürmek hem faydasız, hem de insafsızlık. Bunun için askerlerin bir kısmını geri gönderelim.

Sultan, şehzadenin sözlerini yerinde bulmuş. Hemen askerlerin yarısını geri göndermişler.

Tekrar yola koyulmuşlar. Tepelerden, bağlardan aşarak, derelerden, ırmaklardan geçerek, çayırlarda, ormanlarda geceleyerek yine bir hayli yol almışlar.

Aradan bir hafta geçtikten sonra, şehzade, bir aralık sultana :

Sultanım, demiş, artık babamın ülkesine yaklaşıyoruz. Ben daha önce bir atlı göndererek geleceğimizi babama bildirmiştim. Nerede ise askerleri bize karşı çıkacaklar. Artık yanımızdaki askerlere lüzum kalmadı. Onları daha fazla yormayalım, geri gönderelim.

Sultan, kocasının bu fikrini uygun bulmuş; öteki askerleri de geri göndermişler, yanlarında hiç asker kalmamış.

Gene yola koyulmuşlar. Az gitmişler, uz gitmişler, dere tepe düz gitmişler. Konarak, göçerek, bir dağ başına gelmişler… Biraz dinlenmek üzere tahtıravandan inmişler. Gecelemek için çadır kurduktan sonra, şehzade, sultana demiş ki : Artık burada duracağız sultanım. Şah babamın askerleri gelinceye kadar beklememiz gerek. Onun için tahtıravanımızı getiren uşaklara da lüzum kalmadı. Bu adamları da geri gönderelim.

Sultanın aklına herhangi bir fenalık gelmemiş ama, kocasına :

Aman şehzadem, demiş bu dağ başında ikimiz yapayalnız ne yaparız? Kurttan, kuştan, eşkıyadan kendimizi nasıl koruyabiliriz?

Şehzade :

Sen hiç korkma sultanım, diye cevap vermiş, yanında ben olduktan sonra bize kimse bir şey yapamaz. Babamın askerleri nerede ise görünürler.

Bunun üzerine, tahtıravanı getiren adamlar da geri gönderilmiş.

Şehzade ile sultan, dağ başında yalnız kalmışlar.

Bir zaman hiç konuşmamışlar. Etrafı seyretmişler. Neden sonra, şehzade, sultanın karşısına geçerek başındaki kalpağı çıkarıp :

Eee sultanım, demiş, artık hesaplaşma zamanı geldi! Ben Kırk Haramilerin başı Hırsız Tahir’im. Kırk Harami arkadaşlarıma yapmadığın kalmamıştı. Benim de az kalsın kafamı uçuracaktın! Fakat, çabuk davrandığım için ölümden kurtuldum. Ama, bak sağ kaşımın üstünde unutulmaz bir yara izi bıraktın. Ben zamanını bekledim. İşte şimdi yalnızız. Seni elimden kimse kurtaramaz. Ne kadar bağırırsan bağır, etrafta sesini duyacak kimse yok. şimdi ölümlerden ölüm beğen bakalım!

Hırsız Tahir’in kalpağı başından çıkarması üzerine zaten her şeyi anlayıp heyecanlanan sultan, onun bu sözleri karşısında ne söyleyeceğini şaşırmış, fakat korkmadığını anlatmak için de onu gülerek dinliyormuş.

Hırsız Tahir, sultana daha da yaklaşarak :

Şimdi anladın mı kalpağımı niye çıkarmadığımı, demiş. Sana Hırsız Tahir’in ne yaman bir adam olduğunu ispat etmenin zamanı geldi artık.

Sözlerini bitirince, önceden beline sardığı uzun bir ipi çıkartmış, sultanın kolundan tutarak sürüklemeye başlamış. Maksadı onu ağaca bağlamakmış. O çektikçe, sultan gitmek istemiyor, gücü yettiği kadar Hırsız Tahir’le boğuşuyormuş.

Hırsız Tahir, sultanın üstünün başının yırtılmasına aldırmıyor :

Kendini boşuna üzüyorsun sultanım, diyormuş, elinde kılıcın yok. Bu hal ile benimle başa çıkabilir misin? Seni evvela şu ağaca bağlayacağım, sonra da yakacağım!

Hırsız Tahir zorladıkça sultan gitmek istemiyor, ona karşı koyuyormuş. Alt alta, üst üste bir hayli boğuşmuşlar. Nihayet sultanın kuvveti kesilmiş. Hırsız Tahir’e karşı kendini daha fazla koruyamayacağını anlamış. Kendisine uzun zamanlar ailelik yaptığı bir adamın ne kadar kötü ruhlu olursa olsun, fenalıkta bulunamayacağını zannederek, bitkin bir halde, ağacın yanına gelmiş.

Fakat, Hırsız Tahir’de ona acıyacak göz yokmuş. Elindeki iple sultanı ağaca sımsıkı bağlamış. Sonra etraftan çalı çırpı, kurumuş dal toplayarak getirip sultanın ayaklarının dibine atmış.

Sultan, Hırsız Tahir’in kendisini yakacağına bir türlü inanmak istemiyor, onun şaka yaptığını zannediyormuş. Bunun için, ağlamak şöyle dursun, onu sessiz sessiz seyrediyormuş.

Hırsız Tahir, sultanın ölümden korkmadan kendisiyle âdeta alay eder gibi konuşmasına fena halde kızmış. Çalı çırpıyı ateşlemek için kav kesesini almak üzere elini hemen cebine atmış. Fakat aradığını bulamamış. O zaman :

Doğrusu talihin varmış güzel sultan, diye alay etmiş, kav kesesini unutmuşum ama, bu işe bir çare bulacağım. Ölümden kurtulduğunu sanma!

Sultan, gene hiç oralı olmuyor, Hırsız Tahir’in hareketlerini gülerek takip ediyormuş. Hırsız Tahir, sağa sola bakınırken, çok uzaklarda bir ışık görmüş. Sultana :

Hah işte, demiş, tâ karşıda bir ışık gördüm. şimdi oraya giderek ateş alıp geleceğim. Ben gelinceye kadar seni kurtlar, kuşlar paralarsa, kusura bakma!…

Hırsız Tahir, ışığın göründüğü tarafa doğru koşa koşa uzaklaşmış. Hava gittikçe kararıyormuş. Elleri, ayakları ağaca bağlı olan sultanın içine yavaş yavaş korku girmeye başlamış. O böyle üzüntülü dakikalar geçirirken, kulağına uzaklardan bir çıngırak sesi gelmiş. Çıngırak sesi bir iken iki, sonra üç, dört olmuş ve sesler gittikçe yaklaşmış. Sesler yaklaştıkça, hem seviyor, hem de ürküyormuş. Çünkü, bu seslerin ne olduğunu bir türlü anlayamamış.

Neden sonra, sesler iyice yaklaşmış. Arada bir at kişnemeleri, deve böğürtüleri, insan öksürmeleri de işitince, seslerin bir kervana ait olduğunu anlamakta zorluk çekmemiş. Biraz sonra kervan bunun olduğu yere gelmiş. Kervan başı ağaçta bağlı bir insan görünce, hemen koşup sultanın yanına gelmiş. Bakmış ki, üstü yırtılmış, saçı başı dağılmış, güzel bir kız… Elbisesinin kumaşları hep ipekliden… Kulağında, boynunda, ellerinde hep kıymetli taşlardan küpeler, bilezikler, yüzükler, gerdanlıklar var… Hemen arkadaşlarını yanına çağırarak sultanı kurtarmış.

Sultan, iplerin arkasından kurtulur kurtulmaz kervan başının ellerine sarılıp teşekkür etmiş. İçindeki fenalığı gidermek için bir yudum su isteyip içmiş. Kendisini tanıtmış. Başına bu felaketleri Hırsız Tahir’in getirdiğini anlatmış.

Kervan, yeşil zeytin taşıyormuş. Büyük çuvallardan birinin zeytinlerini azaltarak sultanı içine koymuşlar, her tarafını da zeytinlerle kapatmışlar. Çuvalı hayvanlardan birinin sırtına yükleyerek, tekrar yola koyulmuşlar.

Sultanın yanından ayrıldıktan sonra Hırsız Tahir gitmiş, gitmiş, bir türlü ışığın olduğu yere varamamış. Ha şimdi ulaşırım, ha şimdi yanına varırım diye durmadan yürümüş. Fakat bakmış ki, ne kadar gitse ışığa ulaşamayacak, çaresiz bu işten vazgeçerek geriye dönmüş. Hem yürüyor, hem de kendi kendine :

Şunu ağaçta bağlı bırakayım da yırtıcı hayvanlar parçalasın, diyormuş.

Nihayet, sultanı bağladığı yere gelmiş; bir de ne görsün? Sultan ağaçta bağlı değil. Onu ağaca bağladığı ip yerde duruyor. Kendisi görünürlerde yok… hiddetinden ne yapacağını şaşırmış.

Şaşkın şaşkın sağa sola bakınırken kulağına uzaklardan doğru çıngırak sesleri gelmiş. Bu seslerin bir kervandan geldiğini anlamış. Biraz evvel buradan geçen bu kervanın sultanı kurtardığını da anlamakta zorluk çekmemiş. Kulağını çıngırak seslerine uydurarak kervanın gittiği tarafa koşmaya başlamış.

Çok geçmeden kervana yetişmiş. Hemen :

Kervan başı, kervan başı, dur! diye bağırmış. Kervan başı durmuş. Karanlıkta sesin geldiği tarafa doğru bakmış. Birden yanı başında Hırsız Tahir’i görünce, ne yapacağını şaşırmış, korkudan tir tir titremeye başlamış.

Hırsız Tahir, kervan başının yanına iyice yaklaşarak elini omuzuna vurduktan sonra :

Bana bak kervan başı, demiş, o ağaçta bağlı olan kadını siz kurtardınız değil mi? Yalan söylemeye kalkma, şimdi kervandaki hayvanların yüklerini birer birer arayacağım. Eğer bulursam, ölümlerden ölüm beğen!

Kervan başı, Hırsız Tahir’in ellerine sarılarak:

Aman ağam, demiş, sana yalan söyleyebilir miyim? Kervanı istediğin gibi arayabilirsin, bizde saklanmış kadın falan yok!

Hırsız Tahir koynundan sivri bir kama çıkararak hayvanlardaki yük çuvallarına batırmaya başlamış. Kamayı önüne getirilen hayvanın sırtındaki çuvala birkaç defa saplayıp, çıkarıyor, insan sesi falan duymayınca öteki hayvana geçiyormuş.

Kervan başının adamları, karanlıktan faydalanarak, sultanın saklı olduğu hayvanı, Hırsız Tahir’in kamalayıp bir tarafa çektirdiği hayvanların arasına karıştırıvermişler. Hırsız Tahir kervandaki bütün yükleri kamalamış. Hiç birinde aradığını bulamamış. Sonra yorgun bir halde kervan başını çağırarak:

Aferin size, o kadını saklamamışsınız, demiş. Ama ben onu nerede olsa bulurum. Haydi şimdi varın yolunuza gidin!

Hırsız Tahir karanlıklara dalarak gözden kaybolmuş.

Kervan da tekrar yola koyulmuş… Epeyce yol aldıktan sonra, kervan başı, Hırsız Tahir’in arkalarından gelip gelmediğini araştırmış. Gelmediğini anlayınca, havasızlıktan boğulmaması için çuvalın ağzını açtırarak sultanı dışarıya çıkartmış. Arkasına bir şeyler giydirerek bir atın üzerine oturtmuş.

Gecenin sessizliği içinde yol alırken, kervan başı kendi kendine şöyle söyleniyormuş:

Bu güzel kadını elime geçirmişken doğrusu bırakamam. Nasıl olsa Mısır’a gidiyorum. Oraya varınca bunu götürüp Mısır Padişahı’na cariye olarak satar, bir avuç dolusu altın alırım.

Böylece, kervan, günlerce yol almış. Zavallı sultan, nereye götürüldüğünü bilmiyor, eşkıyaya benzeyen bir sürü adamın arasında ağzını bile açamıyormuş. Bütün ümidi kendisini Hırsız Tahir’in elinden kurtaran kervan başı imiş. Onun iyi yürekli bir adam olduğunu sanıyor, kendisini Bağdat’a götürüp babasına teslim edeceğini umuyormuş.

Gitmişler, gitmişler, günlerce, haftalarca yol aldıktan sonra nihayet Mısır’a ulaşmışlar.

Güzel sultan Mısır’a götürüldüğünü duyunca, son derece üzülmüş. Fakat yine de ümidini kaybetmemiş. Kervan başı nereye giderse, o da arkasından gidiyormuş.

Kervan bir hana yerleştikten sonra kervan başı güzel sultanı önce bir kadınla hamama göndermiş; sonra çarşıdan pek pahalı elbiseler alarak ona giydirtmiş.

Akşama doğru yanına katarak doğru Mısır Padişahı’nın sarayına götürmüş.

Saray adamları kervan başını çok iyi tanırlarmış. İkisini de hemen içeriye almışlar. Padişahın yanına çıkarmışlar. Padişah Bağdat’ın güzel sultanını pek beğenmiş. Kervan başına da yirmi kese altın vererek uzaklaştırmış. Sonra derhal vezirlerini çağırarak Bağdat’ın genç sultanı ile evleneceğini, düğün hazırlıklarının başlamasını emretmiş. Birkaç gün içinde hazırlıklar bitirilmiş. Mısır Padişahı ile güzel sultanın nikâhları kıyılmış, kırk gün, kırk gece süren eğlencelerden sonra padişahla Bağdat sultanı evlenmişler.

Herkes onların çok mutlu olduklarını sanıyormuş. Öyle ya, biri padişah, biri sultan… Dünyanın en güzel sarayları, uçsuz bucaksız ülkeler, hazineler dolusu altın, gümüş, birçok kıymetli taşlar emirlerinde… Onlar mutlu olmayıp da kim olacak? Halbuki iş hiç de öyle değilmiş. Güzel sultan evlendiği geceden beri bir türlü rahat uyku uyuyamıyor, hep korkulu rüyalar görerek sayıklıyor, sık sık sıçrıyormuş.

Padişah, sultanın bu hallerini geçici sanarak, ilk geceler bir şey söylememiş. Fakat bakmış ki bunlar her gece oluyor, onun üzerine, bir sabah:

Sultanım, demiş, dikkat ediyorum, geceleri hep sayıklıyor, uykunuzda sıçrıyorsunuz. Sizin rahatınızı kaçıran bir derdiniz olacak. Üzüntünüz ne ise bana söyleyin ki çaresini arayalım?

Sultan, şöyle bir içini çekmiş. Biraz düşünmüş. Sonra, başından geçenleri padişaha bir bir anlatmış.

Hikayesini bitirdikten sonra:

Padişahım, demiş, işte geceleri sayıklamamın, uykumun içinde sıçramamın sebebini anladınız. Bana memleketimde “Korkusuz Sultan” derler. Doğrusunu isterseniz öyle kolay kolay bir şeyden korkmam. Ama, bu Hırsız Tahir yedi canlı bir adam. Sonra, her tarafta adamları var. En yakınlarına bile fenalık yapmaktan hiç çekinmez. Ne de olsa o erkek, ben kadınım. Her zaman karşıma çıkacakmış gibi geliyor. Çünkü, eğer isterse, elinden uçan kuş bile kurtulamaz.

Padişah, onun sözünü keserek:

Sen hiç üzülme sultanım, demiş, o Hırsız Tahir’se, ben de bir padişahım. Eğer ben de emir verirsem, bu sarayın etrafında kuş uçurtmam!

Sözünü bitirir bitirmez, el çırpmış.

İçeriye giren Arap lalaya:

Lala, demiş, çabuk söyle, sarayımın dört bir tarafına yüksek duvarlar yaptırsınlar! Bütün kapılara arslanlar, kaplanlar konsun! Sarayımın duvarları önünde, kapılarında, bahçenin her tarafında, oda kapılarında silahlı askerler nöbet beklesin!

Padişahın emirleri birkaç gün içinde yerine getirilmiş. Mısır Sarayı’nın etrafını yüksek duvarlar çeviriyor, sarayın bahçesinde ve içinde baştan aşağı silahlı askerler dolaşıyormuş. Bütün kapılarda koca koca arslanlar, kaplanlar, zincirlerle bağlı olarak bekletiliyormuş. Yabancı bir insanın izin almadan, haber vermeden saraya girmesi imkânsızmış. Yapılanları gördükten sonra, sultanın yüreğine biraz su serpilmiş, içi rahat etmiş.

Böylece, aradan günler geçmiş. Sultan artık geceleri uyuyabiliyor, Hırsız Tahir’i hatırına bile getirmiyormuş. Fakat bu rahatı fazla sürmemiş. Bir gece uykusunun arasında birisi tarafından dürtüldüğünü hissetmiş. Hem hızlı hızlı dürtülüyor, hem de bir ses ona:

Kalk, çabuk kalk! diyormuş.

Zavallı sultan, uyku arasında neye uğradığını anlayamamış. Gözlerini ovuşturarak yatağında doğrulmuş. Bir de ne görsün? Kendisini uyandıran Hırsız Tahir değil mi?

Ne söyleyeceğini, ne yapacağını şaşırmış. Hırsız Tahir:

Haydi kalk bakalım, demiş, ne yapsan elimden kurtulamazsın, çabuk ol!

Sultan yataktan kalkmaya hazırlanıyormuş gibi yaparak padişahı çimdiklemiş. Fakat horul horul uyuyan padişah da uyanacak hal yokmuş. Nihayet, ne yapsa padişahı uyandıramayacağını anlayarak yataktan kalkmış.

Hırsız Tahir:

Haydi, düş önüme! demiş. Boş yere bağırmağa kalkma! Sana kimse yardıma gelemez.

Sultan önde, Hırsız Tahir arkada, odadan çıkmışlar, koridorlardan geçmişler, merdivenlerden aşağı inmişler. Yürüdükçe sultanın ağzı bir karış açık kalıyormuş. Çünkü, sarayın içindeki silahlı askerler, halayıklar, uşaklar, bir ölü gibi yerlerde yatıyorlarmış.

Saray kapısından bahçeye çıktıkları zaman, sultanın şaşkınlığı bir kat daha artmış. Zira, saraya kimseyi yaklaştırmayan koca koca arslanlar, kaplanlar da âdeta cansız gibi orada uzanmışlarmış.

Hırsız Tahir, gülerek:

Görüyorsun ya, demiş, sarayın etrafına duvar çektirmekle, her yana silahlı askerler, kapılara yırtıcı hayvanlar koydurmakla ölümden kurtulamadın! Bunların hepsinin üzerine sihirli toprak serperek ben uyuttum. Dünya yerinden oynasa bunları uykularından kimse uyandıramaz!

Vakit sabaha yakınmış. Etrafın alacakaranlığında, sarayın büyük bahçesi insana korku veriyormuş.

Hırsız Tahir:

Seni sarayın külhanında yakacağım, demiş. Haydi şimdi bahçeden çalı çırpı topla, külhana kendi elinle yerleştir bakalım!

Zavallı sultan ne yapsın? Başlamış bahçede çalı çırpı toplamaya. Toplayıp külhana getirerek atıyormuş. Sarayın bahçesi oldukça bakımlı ve temiz olduğu için öyle pek çok çalı çırpı yokmuş. Sultan bahçenin en uzak köşelerine gidiyor, ancak birkaç dal parçası, kuru ot bulabiliyormuş. Böylece hem bir şeyler bulmaya çalışıyor, hem de ağlıyormuş. Bir aralık iyice yorulmuş. Ağlaya ağlaya bir ağacın dibine oturmuş. O sırada tam karşısındaki ağaca iki güvercin konmuş. Sultan, onları hayran hayran seyrederken güvercinler dile gelip birbirleriyle konuşmaya başlamışlar. Biri, ötekine demiş ki:

Güvercin kardeş! Güvercin kardeş! Acaba güzel sultan niçin ağlıyor?

Öteki güvercin cevap vermiş:

O ağlamasın da kim ağlasın güvercin kardeş?… Hırsız Tahir’in elinden nasıl kurtulacağım diye düşünüyor da onun için ağlıyor. Ama hiç ağlamasın! Sarayın bahçe kapısı önünde bir mermer taş var ya, işte onu kaldırsın, altında bir şişe bulacak, o şişeyi alsın! Şişeyi hemen mermer taşa vursun ve mermer merdivenden atlayarak içeriye girsin!

Bunları söyledikten sonra, güvercinlerin ikisi de uçup gitmişler. Güzel sultanın içi biraz rahatlamış. Kendi kendine, herhalde güvercinlerin bir bildikleri var, diye koşmuş, hemen mermeri kaldırmış. Bir de bakmış ki, orada bir şişe duruyor… Şişeyi çabucak almış, mermer taşa vurmuş ve merdivenden atlayarak içeri kaçmış.

Şişe mermer taşın üzerinde kırıldığı zaman sarayda bir gürültüdür kopmuş. Padişah, saray adamları, uşaklar, halayıklar, askerler, uyanmışlar. Arslanlar, kaplanlar ayaklanmışlar.

Güzel sultan koşa koşa yatak odasına girip kendisini padişahın yanına dar atmış. Yatağın üzerine uzanıp kalmış.

Biraz sonra kendisine gelen sultan, padişaha gece Hırsız Tahir’in geldiğini, kendisini uykudan uyandırıp bahçeye indirdiğini, herkesin üzerine sihirli topraklar serptiği için kimseyi uyandırmadığını, kendisini külhanda yakmak üzere iken iki güvercinin haber verdiği bir sır sayesinde kurtulduğunu anlatmış. Padişah derhal emir vererek külhanda sultanı bekleyen Hırsız Tahir’i yakalatmış. Biraz sonra da onu padişahın yanına getirmişler.

Padişah:

Bir sıçrasın çekirge, iki sıçrarsın çekirge, üçüncüsünde yakayı ele verirsin çekirge, demiş. Sultanı yakmak istediğin külhanda doğrusu seni yakmak isterdim Hırsız Tahir. Ama ben bunu yapmayacağım. Seni cellatlara da vermeyeceğim. Uslanıp faydalı ve iyi bir insan oluncaya kadar sarayımın zindanında hapis yatacaksın! Haydi çekil karşımdan!

Askerler Hırsız Tahir’i zindana götürmüşler.

Ertesi günden itibaren padişahın emri ile yol hazırlığı başlamış. Birkaç gün sonra Mısır Padişah’ı ile güzel eşi büyük bir alayla Bağdat’a doğru yola koyulmuşlar.

Bağdat Padişah’ı da saraydan ayrıldığı günden beri hiçbir haber alamadığı kızını her tarafta arattırmış. Nihayet ondan ümidi kesmişlermiş.

Mısır Padişahı’nın şanlı alayı bir hafta sonra Bağdat’a varmış. Bağdat Padişahı, sevgili kızını Mısır Padişahı ile görünce, sevincinden ne yapacağını bilememiş. Bağdat’a yeniden 40 gün, 40 gece düğün yapılmış.

Onlar ermiş muratlarına, darısı hepimizin başına….