Hikaye; “Tebessüm”

“Büyükler büyüdükçe, gülmeyi unutmasın, hayat gülünce çok güzel, herkesin yüzünde bir küçük tebessüm olsun”

Küçük bir kız çocuğu bir gün, hüzünlü bir yabancıya gülümsedi. Bu gülümseme adamın kendisini daha iyi hissetmesine sebep oldu. Adam, bu hava içinde yakın geçmişte kendisine yardım eden bir dostuna teşekkür etmediğini hatırladı. Hemen bir not yazdı, yolladı. Arkadaşı bu teşekkürden o kadar mutlu oldu  ki, her öğlen yemek yediği lokantada garsona yüklü bir bahşiş bıraktı. Garson, ilk defa böyle bir bahşiş alıyordu. Akşam eve giderken, kazandığı paranın birazını her zaman köşe başında oturan fakir adamın şapkasına bıraktı. Fakir adam  bu duruma öyle minnettar oldu ki… İki gündür boğazından bir lokma bile geçmemişti. Karnını iki günden beri ilk defa doyurduktan sonra, ıslık çalarak bir apartman bodrumundaki odasının yolunu tuttu. Öyle neşeliydi ki, bir saçak altında titreyen köpek yavrusunu görünce, kucağına alıverdi. Küçük köpek gecenin soğuğundan kurtulduğu için çok sevinçliydi. Sıcacık odada sabaha kadar koşuşturdu. Gece yarısından sonra apartmanı dumanlar sardı. Bir yangın başlıyordu. Dumanı koklayan köpek öyle havlamaya başladı ki, önce fakir adam uyandı, sonra bütün apartman kalktı. Anneler, babalar dumandan boğulmak üzere olan yavrularını kucaklayıp, ölümden kurtardılar. Bütün bunların hepsi, küçük bir tebessümün sonucuydu….

Bir çocuğu mutlu edersen eğer,
Tebessümle öder ücretini;
Ve üstü hep sende kalır…
Şair – AkTan

“Onun sesi ve onun tebessümü, son senelerinin yegane saadetiydi.”

Yakup Kadri Karaosmanoğlu (Kiralık Konak)

“Bu tebessüm bazen talihe sessiz bir katlanış, bazen de bir saadet gülü gibi parıldadı. Bazen eşsiz bir dostluk oldu, bazen bir şikayet gibi kırıldı.”

Ahmet Hamdi Tanpınar (Behçet Bey’in Evlilik Yılları)